بیانیه هواداران اقتصاد آزاد درباره وضعیت آب و پشتیبانی از مردم خوزستان/ پافشاری بر سیاست‌های اشتباه کار را به اینجا رسانده است

فریاد این روزهای خوزستان؛ صدای لرستان، ندای اصفهان، نوای سیستان و بلوچستان، بانگ بوشهر و در یک واژه فریاد تمام ایران است. ایرانی‌ها، از کرد و لر و بختیاری تا آذری و گیلک و مازنی و فارس و عرب، همه با آن‌ها که بی‌آبی، جان به لب‌شان کرده، همراه و هم‌ندایند و نیک می‌دانیم اگر امروز دو، سه استان کشور با بحران آب روبه‌روست، فردا در شیراز و اصفهان و تهران و تبریز و رشت و آمل هم آب پیدا نخواهد شد. آن‌چه کار را به این‌جا رسانده، سیاست‌های اشتباه و پافشاری بر آن‌هاست نه بهانه‌های اقلیمی و دوره‌های خشکسالی که پدیده‌ای جدید یا غیرقابل پیش‌بینی نیست.

ایران، فلاتی بوده که هفت هزار سال بر مهندسی آب درخشان خود استوار مانده است. مردمان این سرزمین، در دل کویر، یزد و اصفهان و کرمان را ساخته‌اند. آن‌چه که سرنوشت این مردم را تعیین کرده، نه دوره‌های خشکسالی و پرآبی که کفایت و بی‌کفایتی حاکمان بوده است. در دهه‌ی ۶۰ بر طبل افزایش جمعیت کوبیدند و درس نگرفته از مصیبت سونامی جمعیتی، امروز هم، سودای افزایش جمعیت را دارند، بساط کشاورزی قرون وسطایی را با نام «خودکفایی» در کشور گستراندند، دامپروی سنتی را پیشه ساختند و به طمع کسب مال و نام و دستاوردهای سیاسیِ منطقه‌ای، محلی و مقطعی، صنایع آب‌بر را بدون تکنولوژی‌های مدرن در اقصی نقاط کشور برپا کردند. نتیجه‌ی این سیاست‌ها چه می‌توانست باشد جز سوزاندن منابع آب کشور.

نه به آب‌های سطحی رحم کردند، نه به سفره‌های زیرزمینی، نه به نهرها و رودها و در نهایت حتا ۲۰۰ میلیارد مترمعکب آب شیرین فسیلی کشور در اعماق پایین‌تر از ۵۰۰ متری از سطح زمین را که پس‌انداز فرانسلی این سرزمین بود نیز به باد فنا دادند تا در شمال استان خوزستان برنج بکارند و دشت پرآب فارس را با خودکفایی گندم به تشنگی زمین و فرونشست بی‌سابقه بکشانند. عجبا، امروز که نتیجه‌ی ویران‌گر این سیاست‌های روشن شده نیز دست برنمی‌دارند، جمعیت بیش‌تر می‌خواهند و کشاورزی و دامپروری بزرگ‌تر.

مردم ایران

این‌ که خشکسالی یا تغییرات اقلیمی سبب این وضعیت است، تنها بهانه‌ی آن‌هایی‌ست که منابع کشور را در چهار دهه‌ی گذشته حیف و میل کرده‌اند و به جای استفاده در مسیر درست، سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های کشور و بهره‌گیری از دیدگاه‌های کارشناسی کشورهای صاحب تکنولوژی، به جنگ با علم و دانش برخاسته‌اند و سیاست‌های ماجراجویانه را از سیاست خارجی تا سیاست اقتصادی و جمعیتی تداوم داده‌اند. هر کشوری با این سیاست‌ها بر زمین می‌خورد و از وضعیت امروز ایران، چه گواهی بهتر اما سرزمین‌مان هنوز شانس بقا و بازگشت به خویشتن را دارد. این وضعیت و تنش آبی، راه‌حل‌های جدی، دشوار و انتخاب‌هایی سخت دارد که تانکر و بطری آب و نمایش در تلویزیون نیستند. برای حل مساله‌ی بی‌آبی؛

۱) باید از در آشتی با جهان و سازمان‌های بین‌المللی برخاست و مانند تمام خاورمیانه به استفاده از تجربه‌ی کشورهای دارای تکنولوژی در زمینه‌ی آبی و زیرساخت‌ها پرداخت. توصیه‌ها و منابع سازمان‌های بین‌المللی در این زمینه بسیار مددیار است

۲) نه افزایش جمعیت که ما به شدت نیازمند ارتقای سطح کارآمدی، بهره‌وری و مصرف دقیق و کارشناسی منابع انسانی هستیم. به جای این‌که کشور را مبتلا به سونامی جمعیتی دیگری کنیم که آینده را بسوزاند، ایران محتاج سونامی بازگشت ایرانیان سرمایه‌دار، نخبه، و کارشناس به کشورشان برای ساختن ریل ایران از نو است. سرزمین ایران با پهنه‌ای بسیار از کویر، مانند دیگر کشورهای خاورمیانه، پتانسیل جمعیتی محدودی دارد و دست بردن در ترکیب جمعیتی با سیاست‌های فاجعه‌بار دهه‌ی ۶۰، از ریشه‌های جدی مشکلات گوناگون کشور است

۳) کشاورزی و خودکفایی، شعارهای ویران‌گری هستند که آب این مملکت را به تاراج برده‌اند. کشاورزی در ایران باید مدرن و محدود شود و مانند بیش‌تر خاورمیانه، در زمینه‌ی واردات غذا و کالاهای اساسی، کانال‌های مطمئنی پیدا کنیم. چنین تدبیری به جز از راه آشتی با جهان ممکن نخواهد شد

۴) پالایش و آمایش منطقه‌آی و ملی صنایع و پایان دادن به سیاست‌های قومی و منطقه‌ای یک ضرورت است. در تاسیس و یا بستن صنایع، باید توان انرژی کشور مقیاس اصلی قرار بگیرد

۵) سیاست‌های خسارت‌بار سدسازی و انتقال آب باید بلادرنگ خاتمه پیدا کند و حتی در برخی از آن‌ها بازنگری اساسی انجام شود

ما فعالان هوادار اقتصاد آزاد و سیاست‌های باز، بر این باوریم که ایران را می‌توان نجات داد اگر زیرساخت‌های توسعه‌محور به جای ایدئولوژی و ایران به جای کیش و قوم و قبیله قرار بگیرد. دوباره تاکید می‌کنیم؛ آن‌چه بر خوزستان و لرستان می‌گذرد، آینده‌ی هر نقطه‌ای در جغرافیای ایران است. پاسخش با آتش گشودن به سوی مردمان این وطن نیست.