بعد از کشته شدن هرمزد چهارم در سال ۵۹۰ میلادی، خسرو پرویز به تخت سلطنت ایران نشست. پیش از تاج‌گذاری خسرو پرویز، بهرام چوبین که یکی از سرداران مشهور ایرانی بود، علم طغیان برافراشته بود. بعد از تاج‌گذاری خسرو دوم، او نامهای به بهرام چوبین نوشت و از او خواست که با خسرو از در صلح درآید تا در مقابل، خسرو پرویز بالاترین مقام دولتی را به او بدهد.
در این تصویر سربازان نپالی از گردان دوم هنگ دهم تفنگداران گورخا، ارتش هند بریتانیا، در حدود اکتبر ۱۹۴۱ میلادی، در زمان اشغال مشترک ایران توسط نیرو‌های بریتانیا و شوروی، در خرمشهر ایران را می‌بینید.
یزدگرد دوم ساسانی فرزند بهرام گور و شاهزاده سپینود (شاهدخت هندوستان)، شانزدهمین پادشاه از شاهنشاهی ساسانی بود که هجده سال سلطنت کرد (از ۴۳۸ تا ۴۵۷ میلادی). شاهنشاهی ایران در زمان سلطنت یزدگرد دوم در وضعیت خوبی واقع بود.
بنا بر روایات، بهرام در هفتمین ساعت روز هرمزد از فروردین ماه به دنیا آمد و اختر بینان به یزدگرد گفتند که وی در آینده شاهنشاه ایران خواهد شد، ولی قبل از آن زمان در زمینی خارج از خاک ایران به سر خواهد برد.
اورمزد نرسی یا هرمز دوم ثمره ازدواج نرسی شاپور و شاپوردختک بود. او برخلاف پدرش که سیاست آزادی مذهبی که در دوران دو شاهنشاه نخستین ساسانی، یعنی اردشیر و شاپور، رایج بود را در پیش گرفته بود، هرمز به آزار و اذیت مانویان که پیش از این در دوران نرسه آزادی نسبی داشتند، دست زد.
بهرام یکم بزرگ‌ترین پسر شاپور یکم، چهارمین شاهنشاه امپراتوری ساسانی بود. بهرام سه برادر کوچکتر به نامهای هرمز، نرسه و شاپور داشت، اما شاپور یکم پسر چهارم خود هرمز شاپور را به ولیعهدی انتخاب کرد. دلیل این امر احتمالاً تبار سطح پایین مادر بهرام بوده است.
اورمزد شاپور یا هرمز اردشیر از سال ۲۷۲ تا ۲۷۳ (میلادی)، سومین پادشاه ساسانی بود. او پس از پدرش، شاپور یکم، به شاهنشاهی ایران رسید. نام مادرش مِهرک نوش‌زاد (کردزاد) دختر فرمانروای جهرم بود.
شاپور اول ساسانی، دومین پادشاه از سلسله ساسانی بود که در هنگام حیات پدرش اردشیر اول، به جانشینی او برگزیده شد. اردشیر به دلیل بیماری از سلطنت کناره گرفت و پسرش شاپور اول را جانشین خود کرد. او در زمان شاهنشاهی پدر، در مقام نائب‌السلطنه ایران، در نبرد‌های زیادی شرکت کرد و جایگاه والایی را نزد اردشیر اول پیدا کرد.
شب یَلدا یا شب چلّه بلندترین شب سال در نیم‌کره شمالی زمین است. این شب به زمان بین غروب آفتاب از ۳۰ آذر (آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روز زمستان) اطلاق می‌شود. ایرانیان و بسیاری از دیگر اقوام شب یلدا را جشن می‌گیرند.
۲۱ آذر ۱۳۲۵ خورشیدی، یکی از فراز‌های ماندگار تاریخ ایران است که البته کمتر به آن پرداخته شده. روزی که دسیسه هولناک خارجی که از آستین خائنان داخلی برآمده بود با همیاری مردم آذربایجان و ارتش، ناکام ماند. بازخوانی سلسله رخداد‌هایی که به بزنگاه ۲۱ آذر انجامید می‌تواند فراروی نسل‌های تازه ایرانیانیان چراغی راه‌گشا برافروزد...
در سال ۱۸۰ میلادی در روستای «خیر» واقع در حاشیه جنوبی دریاچه بختگان فارس از ساسان و رودگ (دختر بابک) «اردشیر» چشم به دنیا گشود. اردشیر، کودکی برازنده و چابک و پرشکوه بود. بابک، چون چنین دید دانست که بزرگی و سرفرازی در طالع او وجود دارد، اردشیر را به فرزندی پذیرفت و در پرورش او کوشید.
روستای رنسانسی ایران جلوه‌ای از معماری سنگی اروپا/ روستای ورکانه همدان یکی از منحصر به فردترین روستا‌های ایران است که تمام کوچه‌ها و خانه هاى آن از سنگ هاى لاشه اى میباشند!
قلعه بابک بنای باشکوه و زیبایی است که درگذشته محل استقرار و سنگر دفاع بابک خرمدین سردار ایرانی بوده است، احتمالاً پیش از او نیز جاویدان فرزند شهرک که مبارزات خود را با مهاجمان از کوهستان‌های اردبیل آغاز کرده بود، در این قلعه سکونت کرده است. اگرچه این دژ در زمان ساسانیان ساخته شده ولی نامش را از بابک خرمدین، رهبر مبارزه با خلفای عرب گرفته است.
عباس میرزا در ۱۷ بهمن ۹۴۹ هجری شمسی در هرات به دنیا آمد. او سومین فرزند محمد میرزا خدابنده و خیرالنساء بیگم مرعشی بود. پدر عباس در آن زمان پادشاه محلی هرات (مرکز استان خراسان) بود.
سلطان حسین میرزا، مهر ۱۰۴۷ در اصفهان از فتحیه خانم همسر چرکسی (قفقاز کنونی) پدرش شاه سلیمان اول متولد شد. او تمام کودکی خود را تا زمان مرگ پدرش در حرم‌سرا گذراند، به همین دلیل آگاهی و اطلاعاتی از امور مملکت‌داری نداشت. سلطان حسین فردی راحت‌طلب، تن‌آسان با دلی ساده و مهربان بود و چهره‌ای زیبا و بدنی قوی داشت. به ورزش علاقه‌ای نداشت، حتی در وقت جلوس به سلطنت قادر به سوار شدن بر اسب نیز نبود.
شاهنشاه ساسانی در این سنگ نگاره حال دادن گل به همسرش است و مکان این سنگ نگاره نیز تنگ‌قندیل، کازرون است. در مورد هویت شاه حاضر در این سنگ‌نگاره اختلاف نظر است، از شاپور اول تا بهرام دوم و نرسه به آن نسبت داده شده، اما اصلی‌ترین نکته، جایگاه والا و ارزشمند بانوی حاضر در سنگ‌نگاره است.
احمدشاه قاجار (۱۲ بهمن ۱۲۷۵ – ۹ اسفند ۱۳۰۸) هفتمین و آخرین شاه ایران از دودمان قاجار و پسر و جانشین محمدعلی‌شاه بود که از ۲۵ تیر ۱۲۸۸ تا ۹ آبان ۱۳۰۴ ه. خ / از ۱۹۰۹–۱۹۲۵ میلادی به عنوان شاه ایران سلطنت کرد. او پس از خلع پدرش و درحالی‌که تنها ۱۳ سال داشت، به شاهی رسید. رضاه خان میرپنج که بعد‌ها اولین شاه سلسله پهلوی شد برای دوره‌ای سردار سپه و حتی صدراعظم کابینه احمدشاه قاجار بود.